Omertà και άγραφοι κανόνες!
Τοπίο στην ομίχλη
Η πορεία προς τη σύγχρονη χρεοκοπία της χώρας χαρακτηρίζεται από μία ομιχλώδη εικόνα. Εμπλέκονται οι σύγχρονες επώνυμες επιχειρηματικές και πολιτικές οικογένειες της Ελλάδος, χρησιμοποιήθηκαν παρένθετα πρόσωπα, κυριάρχησαν ειδικοί κώδικες επικοινωνίας με το νόμο της σιωπής και της ομερτά να είναι ο άγραφος κανόνας. Ακόμη πρωταγωνίστησαν επιθετικοί κερδοσκόποι μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, από τα γεράκια της της Γουόλ Στριτ με τα πολύ γαμψά νύχια! Συμμετείχαν εβραϊκής καταγωγής φατρίες με τους ανθρώπους τους. Το διακύβευμα ήταν πολύ μεγάλο μεγάλο. Πάνω από 1 τρις ευρώ.
Στο επίκεντρο του εσωτερικού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου που ευθύνεται για τη χρεοκοπία, οι Κυβερνητικοί Διαχειριστές. Πολιτικοί έτοιμοι για όλα. Χωρίς δισταγμούς υπέγραφαν, εισέπρατταν, εκτελούσαν. Αφενός, εισέπραξαν από τον κοινοτικό προϋπολογισμό καθαρά χρήματα στο ύψος των 138,3 δις ευρώ περίπου, για την περίοδο 1981-2018, αφετέρου, τα χρόνια των μνημονίων 2010-2018 διαχειρίστηκαν δανειακές συμβάσεις ύψους 288,7 δις ευρώ, από τα οποία 256,6 δις εκταμιεύτηκαν από τα θεσμικά χρηματοδοτικά ταμεία της Ευρωζώνης και 32,1 δις από τον υπερατλαντικό χρηματοδοτικό οργανισμό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Σύνολο 426,8 δις ευρώ!
Επίσης, στη διάρκεια της περιόδου 1995-2018, διαχειρίστηκαν κατά προσέγγιση, 272,1 δις ευρώ νέου δημοσίου χρέους για το οποίο εξέδωσαν «χαρτιά» της Ελληνικής Δημοκρατίας, ομόλογα, έντοκα γραμμάτια και άλλους τίτλους του Δημοσίου. Επίσης, παρείχαν εγγυήσεις για τη λήψη δανείων από τρίτους, είτε δημόσιες επιχειρήσεις ΔΕΚΟ, είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Εδώ τα κριτήρια, κατά κύριο λόγο, δεν ήταν τραπεζικά αλλά πολιτικά.
Γι’ αυτό οι κυβερνητικές πράξεις και ενέργειες δημοσιονομικής διαχείρισης εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, που συμμετείχε στη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο από την ένταξη στην ΕΟΚ μέχρι το 2018 δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται από το ανεύθυνο της πολιτικής εξουσίας.
Κλείστο το μπ…
«Κλείσ’ το το μπ…» φέρεται να είπε ο Κώστας Καραμανλής αργά το απόγευμα της 8ης Μαΐου 2009 στον τότε Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Σιούφα1. Την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος κατέρριπτε το παγκόσμιο ρεκόρ δανεισμού διεκδικώντας από τις αγορές το ποσό του 1 δις ευρώ την εβδομάδα προκειμένου να εξυπηρετεί τις λήξεις των ομολόγων, τους τόκους του δημοσίου χρέους και τα «φρέσκα» ελλείμματα που δημιουργούσε, ογκώδη κουτιά με έγγραφα περνούσαν τις πύλες της Βουλής για να αποτελέσουν το αντικείμενο εξεταστικών επιτροπών. Εκείνο το ζεστό απόγευμα και μόλις ένα μήνα πριν από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου στο Μέγαρο Μαξίμου ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά της εξουσίας από την πληροφορία ότι το ΠΑΣΟΚ σχεδίαζε να καταθέσει στη Βουλή πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων.
Ο Καραμανλής συζήτησε με τον διευθυντή του γραφείου του Ι. Αγγέλου και τον «υπερυπουργό» εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλο και αποφάσισε να «κλείσει τη Βουλή». Το σφράγισμα της Βουλής εξασφάλισε την παραγραφή των ποινικών ευθυνών για όσες αποφάσεις ελήφθησαν την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή – μεταξύ 2004 – 2007.
Το σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων» επρόκειτο για μια κλασική υπόθεση διακίνησης μαύρου πολιτικού χρήματος μέσα από την εμπλοκή των ασφαλιστικών ταμείων σε αγορές σύνθετων χρηματοοικονομικών προϊόντων. Αν οι οργανωτές της απάτης είχαν αφεθεί ανενόχλητοι να επιβαρύνουν την κοινωνική ασφάλιση με τα «σύνθετα σκουπίδια» τους, τότε μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία θα είχαν χρεοκοπήσει ταυτόχρονα με το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης.
Στις αρχές Αυγούστου του 2007, και όταν η εξουσία απολάμβανε τα κότερα και τις (κατά κανόνα αυθαίρετες) επαύλεις των ευνοουμένων της ο επικεφαλής της αρχής κατά του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, Ζορμπάς, παρέδωσε ένα «δηλητηριώδες» πόρισμα στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, που αναφερόταν σε ευθύνες πολιτικών προσώπων και σε διοχέτευση προμηθειών σε «συγκεκριμένο πολιτικό χώρο». Προφανώς δεν εννοούσε τους Οικολόγους Πράσινους… Στις 13 Αυγούστου 2007 η Εισαγγελία Πρωτοδικών επικαλέστηκε το τυπικό γεγονός ότι το πόρισμα δεν είχε υπογραφεί από όλα τα μέλη της Αρχής (αλλά μόνο από τον Ζορμπά). Το αποκάλεσε «μη σύννομο» και το επέστρεψε στην Αρχή αντί να το προωθήσει στη Βουλή. Τότε ο Καραμανλής βρισκόταν στην Τήνο μαζί με τον Παυλόπουλο. Θέμα, οι εκλογές. Τις αποφάσισαν την ίδια ημέρα που η Εισαγγελία επέστρεψε το πόρισμα. Με την προκήρυξή τους οι σκελετοί των ομολόγων κρύφτηκαν στο σεντούκι του παρελθόντος. Επανεμφανίστηκαν το 2009 και αμέσως «εξαφανίστηκαν» με τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη νέων εθνικών εκλογών. Τα αδικήματα παραγράφηκαν και μια ανώδυνη παρωδία κοινοβουλευτικής συζήτησης (ένα είδος «μνημοσύνου της διαφάνειας»…) έγινε το 2010.
«Μετάνιωσα που δεν έκανα εθνικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές» εκμυστηρεύτηκε ο Καραμανλής σε συνομιλητές του αρκετό καιρό μετά την απώλεια της εξουσίας το 2009. «Θα χάναμε με μικρότερη διαφορά και η επόμενη κυβέρνηση θα είχε περισσότερο χρόνο για να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει».
Lehman brothers, η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη…
Το 2009 ήταν μια κρίσιμη χρονιά για το ελληνικό χρέος. Τα απόνερα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 είχαν πλέον φθάσει και στην Ελλάδα και ο Καραμανλής ένιωθε το σκάφος της οικονομίας να κλυδωνίζεται. Πήρε κάποια μέτρα αλλά ήταν ασπιρίνες και οι τότε πρωταγωνιστές σιγοψιθύριζαν «τρέμαμε το ενδεχόμενο να μην μπορούμε να δανειστούμε». Οι φανερές εκτιμήσεις έλεγαν ότι στην περίοδο 2004 – 2009 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 130 δις ευρώ από τα οποία τα 70 δις ήταν τόκοι, τα 20 δις ήταν δαπάνες για αμυντικούς εξοπλισμούς και τα υπόλοιπα για τη χρηματοδότηση των άλλων ελλειμμάτων που ολοένα και βάθαιναν χωρίς να αντιμετωπίζονται! Η δυναμική του χρέους όχι μόνον δεν ανακόπηκε αλλά επιταχύνθηκε ακόμη περισσότερο. Όταν οι της ΝΔ συνειδητοποίησαν το μέγεθος των κινδύνων που είχαν συσσωρευτεί, με την παγκόσμια κρίση να οξύνει την ελληνική δημοσιονομική παθογένεια, ήταν πολύ αργά για να αντιδράσουν. Και οι εκλογές …ήταν μία λύση.
Όταν το καλοκαίρι του 2008 ο Αλογοσκούφης διαπίστωσε ότι ο προϋπολογισμός ήταν εκτός ελέγχου και επέμενε στη λήψη περιοριστικών μέτρων, δεν τον άκουσαν. Ο Καραμανλής τον «θυσίασε» στον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου 2009 χωρίς να τον πάρει ένα τηλέφωνο. Ήταν η αρχή του τέλους του ευνοϊκού σεναρίου της τελευταίας στιγμής για διορθωτική πορεία στο σκάφος της ελληνικής οικονομίας.
Δεκέμβριος 2008. Ο Καραμανλής και ορισμένοι κορυφαίοι υπουργοί βρίσκονται μπροστά στη μεγάλη οθόνη της τηλεόρασης στο Μέγαρο Μαξίμου απορροφημένοι από την …καταστροφή της Αθήνας τότε. Είναι Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου, απόγευμα. Για Τρίτη συνεχή ημέρα μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου η τάξη έχει καταλυθεί και το κέντρο της πόλης φλέγεται. Η κυβέρνηση παρακολουθεί στην «πολιτική κατευνασμού» έχοντας αποσύρει τους αστυνομικούς για να μην πυροδοτήσει γενικευμένη εξέγερση, έτσι έλεγαν! Τότε σε όλη την Ελλάδα οι διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες για τον άδικο θάνατο του μικρού μαθητή οδηγούσαν τη χώρα σε παράλυση.
Θυμούμαι… Κέρκυρα, διαδήλωση μπροστά από το αστυνομικό τμήμα στο Σαρόκο, που στεγάζει την Τροχαία του νησιού. Οι διαδηλωτές φωνάζουν συνθήματα, πετούν ακόμη και αντικείμενα, ξεσπούν την οργή τους στο κτίριο. Είναι άδειο, δεν υπάρχει κανείς. Οι διαδηλωτές μπροστά στο σιωπηλό ασήμαντο κτίριο αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι δεν γνωρίζουν γιατί όλα αυτά. Απλά πρέπει να ξεσπάσουν, χωρίς γνώση, χωρίς ευθύνη, όπου βρίσκουν. Γιατί; Ποιοι υποκινούν; Απλά ερωτήματα χωρίς απάντηση. Και όμως, πολλοί γνωρίζουν!
«Ο Καραμανλής τρόμαξε για την οικονομία μόλις το καλοκαίρι του 2009, εξομολογήθηκε πρώην υπουργός στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ. «Ως τότε είχαν περάσει πέντε χρόνια όπου ήταν μονίμως εφησυχασμένος και ποτέ δεν ήθελε να ακούσει για επώδυνες αποφάσεις. Εκείνο το καλοκαίρι συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αλλάξει δραστικά πολιτική».
Πολλοί έλεγαν ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε εθιστεί σε υποτυπώδη ενασχόληση με τα οικονομικά προβλήματα. Έπληττε, λένε, στο Μέγαρο Μαξίμου και το παραδεχόταν σ’ αυτούς που εμπιστευόταν. «Μα τι κάνω εγώ εδώ μέσα;» είχε πολλές φορές αναρωτηθεί. Σνόμπαρε την εξουσία. Το οικονομικό του επιτελείο ήταν ανύπαρκτο, ενώ σχεδόν κάθε μεσημέρι μετά τις ευρωεκλογές του 2009 επέλεγε την απόδραση στις παραλίες της Αττικής. Σε μία από εκείνες τις ημέρες αποδέχτηκε την επίμονη εισήγηση του Γιώργου Σουφλιά αλλά και άλλων υπουργών, όπως της Ντόρα Μπακογιάννη και του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, για την προκήρυξη εκλογών το φθινόπωρο. Αποδέχθηκε ότι το τελεσίγραφο Παπανδρέου για πρόκληση εκλογών κατά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Μάρτιο 2010 δεν του επέτρεπε οποιοδήποτε περιθώριο για τη λήψη των αναγκαίων περιοριστικών μέτρων έχοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενός βουλευτή και αντιμετωπίζοντας ισχυρότατες κοινωνικές αντιδράσεις.
Απέναντι στο «λεφτά υπάρχουν» προέταξε τις «μηδενικές αυξήσεις» στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Μικρή διαφορά, μεγάλη διαφορά; Το γεγονός είναι ότι ο Καραμανλής στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 πήρε 33,5% και παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος.
Σημίτης, ο προφήτης!!!
18 Δεκεμβρίου 2008, ο Σημίτης μιλά στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2009 και προειδοποιεί: «Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν (οι κοινοτικοί), ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της – στην απογραφή, στην αναθεώρηση του ΑΕΠ, στη γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης – εκμεταλλεύθηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλώς, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία».
Γιατί, όμως, αυτή η τοποθέτηση; Δεν γνώριζε ο πρώην πρωθυπουργός ότι το χρέος και οι ανάγκες χρηματοδότησής του σε συνδυασμό με τα τρέχοντα ελλείμματα δεν ήταν δυνατόν να χρηματοδοτηθούν μόνον από το ΔΝΤ; Δεν μιλούσαμε, εξάλλου, για μια δημοσιονομική κατάσταση μερικών δις ευρώ, αλλά για έλλειψη δεκάδων δις ευρώ.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Ο Ηπειρώτης πρώην υπουργός, με την εμπειρία από τη μεγάλη θητεία του στα οικονομικά υπουργεία και γνώση της κατάστασης εκτάκτων κινδύνων και διαχείρισης του υπέρογκου χρέους και έχοντας βρεθεί το 1993 – 1996 προ θυρών χρεοκοπίας, ήταν βαθύτατος γνώστης. Κανείς δεν άκουγε, όμως. Ούτε όταν μίλησε για επιβολή «διεθνούς οικονομικού ελέγχου».
Το ΠΑΣΟΚ τότε, έχοντας ήδη διαγράψει από την κοινοβουλευτική του ομάδα τον πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, δεχόταν εισηγήσεις να διαγράψει και τον Αλέκο Παπαδόπουλο!
Γιώργος Παπανδρέου και λεφτά υπάρχουν…
Στο τέλος του 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας καταγάγει συντριπτική νίκη έναντι του Κώστα Καραμανλή με 44,5% και με ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αισθανόταν ως αυτοκράτορας. Κανέναν δεν άκουγε. Πίστευε ότι κατείχε το «αλάθητο» και το μαγικό ραβδί που ό,τι άγγιζε το έκανε χρυσό! Οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις σε όλο τους το μεγαλείο. Οι σύμβουλοι περί την οικονομία Αμερικανοί. Κατά τη ρήση του Κρητικού αριστερού βουλευτή Μίμη Ανδρουλάκη, όποιος δεν μιλά αμερικάνικα δεν μπορεί να γίνει υπουργός.
Σ’ αυτό το κλίμα ο νέος «τσάρος» της οικονομίας, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, λέγεται ότι εισηγήθηκε περιοριστικά μέτρα! Ο πρωθυπουργός, όμως, λένε, δεν συμφώνησε και ο Υπουργός του τα απέσυρε το ίδιο σιγανά – ψιθυριστά όπως και τα είχε εισάγει, αν ποτέ τα είχε εισηγηθεί.
Μία εκδοχή λέει ότι ο Παπανδρέου, την περίοδο εκείνη ήταν οπαδός των «ήπιων μέτρων» και των θεσμικών αλλαγών και όχι των σκληρών εν σπουδή μέτρων! Μία, όμως, άλλη εκδοχή λέει ότι ο Γιώργος πίστευε πως το μέγεθος των αλλαγών που χρειαζόταν η χώρα δεν μπορούσε να υπηρετηθεί παρά μόνο με τη …συμβολή του ΔΝΤ. Δηλαδή, η άποψη Σημίτη του 2008 που τον είχε διαγράψει! Χαρακτηριστικές είναι εδώ οι αποκαλύψεις του πρώην ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ, Γάλλου πληθωρικού ζεν πρεμιέ και πλέι μπόι, Ντομινίκ Στρος ή Στράους Καν! Ο Ντομινίκ, λέγεται, πως είχε συζητήσει με τον Γιώργο το θεωρητικό ενδεχόμενο να απευθυνθεί η Ελλάδα στο Ταμείο ήδη από το τέλος του 2009. Ο Ντομινίκ υπενθύμισε στον Γιώργο ότι ένα μέλος της ευρωζώνης δεν μπορεί να απευθυνθεί στο Ταμείο χωρίς συνεννόηση με τους εταίρους του. Και με το δίκιο του. Έλα με τον κηδεμόνα σου, τη Μέρκελ, Γιώργο. Μα είναι φυσικό αφού η έκταση του ελληνικού δημοσίου χρέους και τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού δεν μπορούν να καλυφθούν από το ΔΝΤ. Απαιτούσαν τεράστια ποσά, τα οποία ξεπερνούσαν ήδη την κουότα, δηλαδή την ποσόστωση, της Ελλάδος στο αμερικανικό ταμείο.
Την ίδια περίοδο ο τότε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Λουκάς Παπαδήμος, ο άλλοτε ισχυρός άνδρας της Τράπεζας της Ελλάδος που υπέγραψε τη μετατροπή της δραχμής σε ευρώ το 2002, είδε σε μυστική συνάντηση στην Αθήνα στα τέλη Νοεμβρίου 2009, τον Γιώργο Παπανδρέου. Τι του είπε, δεν τηρήθηκαν πρακτικά. Όμως, ο Γιώργος ευχαρίστησε το Λουκά για το ενδιαφέρον του και συνέχισε το δρόμο του. Αδιαφόρησε για τις παραινέσεις που διέρρευσαν περί «έκπληξης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη μετεκλογική απροθυμία λήψης μέτρων». Αργότερα ο Λουκάς ήταν πρώτη επιλογή του Γιώργο για το υπουργείο οικονομικών μετά τον Παπακωνσταντίνου…
Ο Παπανδρέου, φαίνεται ότι όχι μόνον αγνόησε τη θεσμική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συστηματικά υποτίμησε τον ρόλο της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά και κατ’ επέκταση στα ελληνικά δρώμενα, αλλά προκαλεσε τη δυσπιστία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας πολλούς μήνες προτού αναλάβει την εξουσία. «Είναι δυνατόν να μου μιλάει για την πράσινη ανάπτυξη όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση;» φέρεται να είπε εκνευρισμένος ο Γάλλος επικεφαλής της παντοδύναμης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλωντ Τρισέ, σε συνεργάτες του, λίγο μετά τη συνάντησή του με τον Παπανδρέου στη Φρανκφούρτη το Μάρτιο 2009.
Κλεπτοκρατικό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα!
Η άποψη σημαντικών οικονομικών και πολιτικών παραγόντων στην Ευρώπη είναι ότι η Ελλάδα κυβερνάται τα τελευταία χρόνια από μια κλεπτοκρατική ελίτ και ένα ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που περιλαμβάνει τις πάσης φύσεως συντεχνίες, με προεξάρχουσες συγκεκριμένες πολιτικές οικογένειες. Η ειρωνεία είναι ότι ο Παπανδρέου ενίσχυσε την άποψη αυτή με τη δραματική εξομολόγησή του ότι ηγείται «διεφθαρμένης χώρας» στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου 2009. Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες θα σκέφθηκαν τότε οι ευρωπαίοι εταίροι μας, ακούγοντας τον Γιώργο σ’ αυτό το κρεσέντο μιας ιδιότυπης «αυθόρμητης ειλικρίνειας» στο κορυφαίο ενωσιακό φόρουμ!
Το ΒΗΜΑ της 26.02.2012 γράφει.
Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις. Στην αίθουσα συνεδριάσεων του eurogroup όλοι είναι σε χαλαρότητα. Η συνεδρίαση έχει διακοπεί και όλοι οι υπουργοί συνομιλούν μεταξύ τους. Ο Λουκάς Παπαδήμος συνομιλεί με τον Γερμανό υπουργό οικονομικών Βόλφκανγκ Σόιμπλε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τον Ιταλό πρόεδρο της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Ο Λουκάς πιο μετριοπαθής κρατά τα χέρια του κολλητά στο σώμα του και μόλις που σχηματίζουν κυκλικό σχήμα τα δάκτυλα, προσεκτικός να μην ξεφύγει και δείξει επιθετικότητα και αλαζονεία κοιτάζει λίγο προς τα κάτω και προς το πρόσωπο του Βόλφγκανγκ με ταπεινότητα. Ο Βαγγέλης περισσότερο πληθωρικός και παραστατικός έχει σηκώσει το δεξί χέρι του κάτι να δείξει πιο παραστατικά, που όμως είναι κίνηση η οποία εκτιμάται ως επιθετική, αλαζονική! Ο Μάριο έχει στάση αμυντική κοιτά προς τα κάτω και αριστερά και όχι όπως ο Σόιμπλε απ’ ευθείας στα μάτια το Βενιζέλο, με τα χέρια δεμένα πίσω.
Είναι ξημερώματα της Τρίτης και στα γραφεία της μόνιμης ελληνικής αντιπροσωπείας στην ενωσιακή Ευρώπη, στο κτίριο Justus Lipsius, στις Βρυξέλλες, η αγωνία έχει κορυφωθεί. Είναι η ώρα που ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχουν αποχωρήσει από την αίθουσα του Eurogroup για την καθοριστική συζήτηση για το PSI, κοινώς το «κούρεμα» του χρέους, με την τρόικα, τον επικεφαλής του Eurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ και τους Τσαρλς Νταλάρα και Ζαν Λεμιέρ του IIF (International Institute of Finance). Κατά τις 4 το πρωί, ο Λουκάς Παπαδήμος βγήκε από τη σύσκεψη και ανακοίνωσε: «Έχουμε συμφωνία». Ήταν η πρώτη στιγμή χαλάρωσης για τους συνεργάτες του Πρωθυπουργού, οι οποίοι έβλεπαν επί ώρες τις διαπραγματεύσεις να πελαγοδρομούν.
Ο ειδικός λογαριασμός (escrow account) αποτελούσε ένα από τα δύσκολα θέματα. Η πρόταση Μέρκελ – Σαρκοζί επί της οποίας ξεκίνησε η διαπραγμάτευση είχε δύο βασικούς άξονες: οι δανειστές να είναι βέβαιοι ότι τα ποσά θα προκαταβάλλονται από την Ελλάδα και στη συνέχεια θα καλύπτονται από τη βοήθεια. Συγκεκριμένα η πρόταση αυτή προέβλεπε ότι ο λογαριασμός θα είχε έδρα το Λουξεμβούργο, τα χρήματα θα προκαταβάλλονταν για έναν χρόνο και θα έπρεπε να υπάρχει σε αυτόν συνεχώς ένα ποσό της τάξεως των 20 δις ευρώ. Στον ειδικό λογαριασμό θα έμπαιναν χρήματα από τον EFSF και από τα έσοδα του ελληνικού κράτους. Σε περίπτωση που η Ελλάδα έχανε μία δόση, όπως το περασμένο φθινόπωρο, η κυβέρνηση θα ήταν υποχρεωμένη να στείλει συγκεκριμένα έσοδά της, όπως π.χ. από τον ΦΠΑ. Οι όροι ήταν δυσβάστακτοι και αυτό προκάλεσε την αντίδραση και άλλων χωρών. Τελικά υιοθετήθηκε η πρόταση σύμφωνα με την οποία ο ειδικός αυτός λογαριασμός θα ανοιχθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος, τα χρήματα δεν θα προκαταβάλλονται, το ποσό του λογαριασμού δεν θα είναι σταθερό και στην αρχή κάθε τριμήνου θα καταρτίζεται ένας κατάλογος με τις ανάγκες κάλυψης των τόκων και των δανείων της χώρας. Στην περίπτωση όμως που η αξιολόγηση της τρόικας δεν είναι θετική η κυβέρνηση θα βρεθεί ενώπιον του διλήμματος αν με τα περιορισμένα οικονομικά της θα καλύψει μισθούς, συντάξεις ή θα προτιμήσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες εξυπηρέτησης των δανείων.
Το Πρώτο Θέμα στις 12.02.2012 γράφει. Οι διαπραγματεύσεις δεν πέτυχαν πολλά. Τι φέρνει στις ζωές μας το νέο μνημόνιο. Μισθοί 476 ευρώ, διάλυση του κοινωνικού κράτους και χαράτσια χωρίς τέλος, μαχαίρι στις συντάξεις, κατάργηση επιδομάτων και φοροαπαλλαγών, «παράθυρο» για αυξήσεις ΦΠΑ, φόρο καταθέσεων, κλείσιμο οργανισμών, απολύσεις. Είναι μόνο μερικά από τα μέτρα των δανειστών μας που θα επιφέρουν την ολική κατάρρευση της Ελλάδας που ξέραμε.
Δεν έχει τέλος η ελληνική τραγωδία
Δεν έχει τέλος η ελληνική τραγωδία, καθώς διευρύνεται ο εφιαλτικός κατάλογος με τα μέτρα που επιβάλει η τρόικα στη χώρα μας. Οι ξένοι δανειστές ζητούν σκληρά ανταλλάγματα, θέλουν να επιφέρουν βαρύ πλήγμα σε όλους τους Έλληνες, ειδικά όμως στους νέους κάτω των 25 ετών που θα αμείβονται με μισθούς… δραχμής προκειμένου να διασωθεί το ευρώ και η χώρα από την πλήρη κατάρρευση. Βασικός μισθός στα 476,35 ευρώ, μισθός των νέων στα 440,44 ευρώ.
Από την άλλη έχουμε τη μεγάλη φυγή 5,2 δις ευρώ ελληνικές καταθέσεις στις τράπεζες της Βρετανίας! Το Λονδίνο πρωταθλήτρια πόλη στις προτιμήσεις των Ελλήνων που φυγάδευσαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Οι μικροκαταθέτες προτίμησαν την Κύπρο. 33% στη Βρετανία, 10% στο Λουξεμβούργο, 9% στη Γερμανία, 5% στη Γαλλία, 11% στην Ελβετία.
Για να εξασφαλίσουν τα χρήματα που μας έδωσαν οι δανειστές δεσμεύουν και τα λεφτά των αποκρατικοποιήσεων. Τα «κλειδιά» των κρατικών επιχειρήσεων που θα αποκρατικοποιηθούν έως και το 2017 ζητούν να κρατάνε οι δανειστές της χώρας ως εξασφάλιση για τα δάνεια που δίνουν.
Πηγή ανησυχίας για τους ξένους δανειστές αποτελούν οι κραδασμοί στα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά και η επενδυτική άπνοια που απειλεί να βυθίσει σε τέλμα και απαξίωση τις διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων. Έχοντας χάσει ήδη δύο τουλάχιστον υπερπολύτιμα χρόνια και παρά την παράταση που πήρε η χώρα μας έως το 2017, ο στόχος της είσπραξης εσόδων 50 δις ευρώ καθίσταται επισφαλής.
Κατάργηση της μονιμότητας σε όλες τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες. Αποχώρηση 15.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το τέλος του 2012. Μείωση του συνολικού αριθμού των υπαλλήλων κατά 150.000 μέχρι το 2015. Αποκρατικοποιήσεις ΟΠΑΠ, ΕΛ.ΠΕ., ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΕΥΑΔΑΠ και ΕΥΑΘ μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Μειώσεις μισθών όλων των ειδικών μισθολογίων (δικαστικοί, ένστολοι) προκειμένου να εξοικονομηθούν κονδύλια ύψους 0,2% του ΑΕΠ ετησίως.
Μεταξύ Μαξίμου, Ζαλοκώστα και υπουργείου Εργασίας αναζητείται ακόμα το μίγμα των περικοπών στις συντάξεις ώστε να εξοικονομηθούν 300 εκατ ευρώ καθαρά. Σύμφωνα με στέλεχος της κυβέρνησης, αντί για 600 εκατ που είχαμε δεσμευτεί να εξοικονομήσουμε συνολικά έως το 2014, ζήτησαν αιφνιδιαστικά να κόψουμε 2,5 δις ευρώ, κάτι που σημαίνει ότι βρισκόμαστε προ των πυλών νέου Ασφαλιστικού. Το σενάριο στο οποίο φαίνεται ότι καταλήγουν είναι: μείωση 15% σε όλες τις επικουρικές συντάξεις από το πρώτο ευρώ, μείωση 15% στις κύριες συντάξεις ΔΕΗ – ΟΤΕ – τραπεζών, μείωση 7% στις κύριες συντάξεις ΝΑΤ. Οι μειώσεις θα ισχύσουν αναδρομικά από την 01.01.2012, ενώ στα τέλη Ιουνίου θα γίνει επανεξέταση όλων των επικουρικών και δεν θα αποκλείεται νέα μείωση. Έτσι για παράδειγμα, αν εφαρμοστούν και τα τρία μέτρα, για έναν συνταξιούχο της ΔΕΗ από 408 ευρώ η επικουρική του θα μειωθεί στα 346,8 ευρώ ενώ η κύρια σύνταξή του που είναι 1.200 ευρώ θα μειωθεί στα 1.087…
Δραστικές αλλαγές στο σύστημα δημόσιας υγείας σηματοδοτεί το νέο μνημόνιο. Με αιχμή τον τομέα του φαρμάκου, όπου η συνολική δαπάνη για το τρέχον έτος «κλείδωσε» στα 2,88 δις ευρώ, μειούμενη κατά 1 δις ευρώ σε σύγκριση με το 2011, αλλά το πεδίο των φαρμακείων όπου αναπροσαρμόζεται το περιθώριο κέρδους με στόχο τη μείωση κάτω από το 15% έναντι του σημερινού 18%, το υπουργείο Υγείας εκτιμά ότι θα επιτύχει τους σφικτούς οικονομικούς στόχους του νέου σχεδίου του μνημονίου.
«Κλειδί» για την περιστολή της φαρμακευτικής δαπάνης είναι η χορήγηση γενοσήμων ή αντίγραφων φαρμάκων, χωρίς επίσης να αποκλείεται το ενδεχόμενο αύξησης του ποσοστού συμμετοχής των ασφαλισμένων. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τα γενόσημα φάρμακα, γίνεται ειδική αναφορά στο κείμενο με την επισήμανση η συνταγογράφησή τους να ανέλθει στο 35% (από το 18% που είναι σήμερα) του συνόλου των φαρμακευτικών σκευασμάτων της χώρας ως το τέλος του 2012 και στο 50% ως το τέλος του 2013. Στο πλαίσιο αυτό προβλέπεται νέα μείωση στις τιμές των αντίγραφων φαρμάκων, οι οποίες θα διαμορφώνονται στο 40% της τιμής των πρωτοτύπων και στο 50% της τιμής όταν έχει λήξει η πατέντα.
ΤΟ ΒΗΜΑ 29.04.2012
Σε άρθρο – ρεπορτάζ του Ζώη Τσώλη στο ΒΗΜΑ της 29.04.2012, γράφει: Επιστολή – παρέμβαση από την τρόικα, του Ματίας Μορς με νουθεσίες και απαξιωτικό ύφος: «Πάρτε πίσω τον νόμο για τα Ταμεία». Ο εκπρόσωπος της τρόικα απευθύνει τελεσίγραφο: Να μπουν όλοι στον ΕΟΠΥΥ χωρίς καμία εξαίρεση.
Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές, η τρόικα με μια πρωτοφανή παρέμβαση, δείχνει τα «δόντια της» ζητώντας από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τις διατάξεις του νόμου που εξαιρούν όσα Ταμεία δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό από την υποχρεωτική ένταξή τους στον Ενιαίο Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ). Ο εκπρόσωπος της τρόικας Ματίας Μορς με επιστολή του προς τους υπουργούς Εργασίας Γιώργο Κουτρουμάνη και Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο τους ελέγχει (με απαξιωτικό ύφος) γιατί δεν ενημερώθηκε για τις εξαιρέσεις του νόμου και απαιτεί να πληροφορηθεί για «τα συγκεκριμένα μέτρα και το χρονοδιάγραμμα το οποίο θα ακολουθήσει η κυβέρνηση για να καταργηθούν τα σχετικά άρθρα του νόμου του Απριλίου και να διασφαλιστεί ότι όλα τα ασφαλιστικά ταμεία με υπηρεσίες Υγείας θα έχουν συγχωνευθεί στον ΕΟΠΥΥ ως τον Ιούνιο».
Η επιστολή που αποκαλύπτει «το ΒΗΜΑ» εστάλη από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα την Παρασκευή 20 Απριλίου 2012 κι ενώ είχαν προκηρυχθεί οι εθνικές εκλογές. Ο κ. Μορς, συμπεριφερόμενος ως στυγνός τεχνοκράτης χωρίς καμία πολιτική αντίληψη, μιλά για «παραβίαση» των όσων συμφωνήθηκαν για την οργάνωση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης στην Ελλάδα. Στην επιστολή αναφέρει τα εξής: «Αγαπητοί Υπουργοί, ενημερωθήκαμε ότι η Ελληνική Βουλή έχει υιοθετήσει τη ρύθμιση για τον «λογαριασμό του ΙΚΑ», επιτρέποντας σε κάποια ταμεία κοινωνικής ασφάλισης με υπηρεσίες Υγείας να εξαιρούνται από τη συγχώνευση του ΕΟΠΥΥ. Αν το έχουμε καταλάβει σωστά, παρά το γεγονός ότι το προσωπικό μου δεν έχει λάβει κανένα αντίγραφο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του νομοσχεδίου ή αργότερα, ο νόμος του Απριλίου ορίζει ότι «ως τις 31 Δεκεμβρίου του 2012, τα Ταμεία ή οι κλάδοι Υγείας των Ταμείων, τα οποία έχουν προγραμματίσει ή θα προγραμματίσουν να ενσωματωθούν στον ΕΟΠΥΥ, μπορούν να αποφασίσουν να εξαιρεθούν από τη συγχώνευση αν αντιπροσωπευτικά τους όργανα εγκρίνουν την εξαίρεσή τους κι αυτά τα Ταμεία μετατραπούν σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου με υποχρεωτική εισφορά των μελών τους. Μέσω αυτής της μετατροπής σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, οποιαδήποτε χρηματοδότηση από το κράτος δεν θα επιτρέπεται. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να τονίσω τις σημαντικές μας ανησυχίες σχετικά με την υιοθέτηση του νόμου και να ζητήσω την κατάργηση (να πάρετε πίσω) των σχετικών άρθρων από το νόμο του Απριλίου. Αντίθετα από ό,τι είχαμε συμφωνήσει, το προσωπικό μου και οι άλλοι συνεργάτες μου δεν ερωτηθήκαμε για το προσχέδιο του νόμου. Να σας θυμίσω ότι, τόσο στην επιστολή προθέσεων όσο και στο μνημόνιο που υπογράφτηκε από την ελληνική κυβέρνηση, υπάρχει ρήτρα διαβούλευσης που επιβάλλει τη γνωμοδότηση των συνεργατών πριν από οποιαδήποτε αλλαγή που θα μπορούσε να επηρεάσει το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής. Γι’ αυτό, εμείς – ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ – θα πρέπει να ερωτόμαστε προκαταβολικά όταν αυτές οι νομοθετικές αλλαγές βρίσκονται κάτω από καθεστώς προετοιμασίας. Δεύτερον, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι σύμφωνα με το μνημόνιο που έχει υπογραφεί από την ελληνική κυβέρνηση ισχύει ότι: Για να ενδυναμώσουμε τη διοίκηση του συστήματος Υγείας, να μειώσουμε τον κατακερματισμό των υπηρεσιών Υγείας και να μειώσουμε το διοικητικό κόστος, όλα τα Ταμεία υγειονομικής ασφάλισης συγχωνεύονται στον ΕΟΠΥΥ και θα βρίσκονται κάτω από την ευθύνη του υπουργείου Υγείας. Επομένως, οποιαδήποτε εξαίρεση κάποιων Ταμείων δεν βρίσκεται σε συμφωνία με τις διατάξεις του μνημονίου και δεν τηρεί τις απαιτήσεις του Οικονομικού Προγράμματος Προσαρμογής. Επιπρόσθετα, αλλάζοντας το νομικό πρόσωπο των Ταμείων σε ιδιωτικό, αλλά με την παρουσία των υποχρεωτικών εισφορών, δεν σημαίνει ότι η δημοσιονομική κατάσταση αυτών των Ταμείων δεν θα έχει πλέον δημοσιονομικές επιπτώσεις. Το κράτος θα είναι υπεύθυνο για κάθε έλλειμμα και κάθε έλλειμμα θα είναι μέρος του ισοζυγίου της γενικής κυβέρνησης. Υπενθυμίζεται ότι στον ΕΟΠΥΥ έχει ενταχθεί ήδη το 95% των ασφαλισμένων και των μελών των οικογενειών τους με την απορρόφηση του Ταμείου του Δημοσίου (ΟΠΑΔ), του ΙΚΑ, του ΟΓΑ και του ΟΑΕΕ. Εκτός ΕΟΠΥΥ έχουν μείνει τα ταμεία ασφάλισης των μηχανικών, των γιατρών, των υγειονομικών, των νομικών, των συμβολαιογράφων (ΤΣΜΕΔ, ΤΣΑΥ, Ταμείο Νομικών) που έχουν ενσωματωθεί στο ΕΤΑΑ και ο ΕΔΟΕΑΠ».
ΤΟ ΒΗΜΑ 26.02.2012
Σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας (selective default), γράφει το ΒΗΜΑ της 26.02.2012, θα βρεθεί η Ελλάδα μέχρι να ολοκληρωθεί το PSI και να αναβαθμιστεί εκ νέου η οικονομία της.
Από το πακέτο των 130 δις ευρώ περίπου 30 δις θα δοθούν μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος (EFSF) στους κατόχους ελληνικών ομολόγων κατά την εκτέλεση του PSI. Ποσό 40 δις ευρώ θα χρησιμοποιηθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο οποίο θα πρέπει να προστεθούν και τα 10 δις που έχουν ήδη εγκριθεί στο πλαίσιο του παλαιού προγράμματος των 110 δις ευρώ – ένα μέρος έχει ήδη μεταβιβαστεί στο Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος (ΤΧΣ). Τα 60 δις που απομένουν από το νέο δάνειο, συν τα 37 δις ευρώ, σύνολο 97 δις ευρώ, θα δοθούν στην Ελλάδα σε δόσεις για την κάλυψη των τοκοχρεωλυσίων ως και το 2014, την εξόφληση των ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου προς τους ιδιώτες (υπερβαίνουν τα 6,5 δις ευρώ) και την κάλυψη των ελλειμμάτων γενικής κυβέρνησης 2012 – 2014.
Η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» της Κυριακής 6 – Δευτέρας 7 Νοεμβρίου 2011, για τη σύνοδο κορυφής των μεγαλύτερων οικονομικά χωρών του πλανήτη, των G20 όπως ονομάζονται, στις Κάννες έγραφε:
Η Ευρώπη αφήνεται μόνη να αντιμετωπίσει τις καταιγίδες της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες όπως οι μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες αρνούνται να προσφέρουν χρηματοδοτική βοήθεια στην Ευρώπη. Για δε την Ελλάδα και το Γάλλο πρόεδρο έγραφε: Μία ταπείνωση και μία μεγάλη μοναξιά, ιδού αυτό που η Ευρωζώνη και ο Νικολά Σαρκοζί που προήδρευσε των G20 για τελευταία φορά, έζησαν κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής των μεγάλων του πλανήτη που ολοκληρώθηκε στην μαγευτική, παραλιακή και μεσογειακή πόλη των Καννών την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου.
Ειδικότερα για τον Γιώργο Παπανδρέου έγραφε: Αμφισβητώντας, με το σχέδιό του για δημοψήφισμα, τη συμφωνία των Βρυξελλών της 27ης Οκτωβρίου που προορίζεται να σώσει τη χώρα του, ο Έλληνας πρωθυπουργός τίναξε στον αέρα την επιτυχή έκβαση της συνόδου των G20. Και η αξιοπιστία που είχε αποκαταστήσει η Ευρωζώνη πήρε φωτιά.
Η Ευρώπη πρέπει, κατ’ αρχήν να λύσει τα προβλήματά της μόνη της! Αυτή ήταν η θέση των μεγάλων και ισχυρών οικονομιών του κόσμου. Μπορεί να έδειξε κατανόηση ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, ωστόσο επεσήμανε πως η Ευρώπη είναι «σε θέση να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων των χρηματοδοτικών της δυσχερειών». Από την άλλη πλευρά όπως και ο Κινέζος πρόεδρος Χου Χιντάο το ίδιο και ο Ρώσος πρόεδρος Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, θέλει να παίξει από ασφαλή θέση και η όποια ενδεχόμενη βοήθεια στους Ευρωπαίους να περάσει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το ΔΝΤ δηλαδή.
Για την κρίσιμη συνεδρίαση του Ελληνικού Κοινοβουλίου την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, η Le Monde γράφει: Ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου απέφυγε την έσχατη ταπείνωση. Οι βουλευτές του κόμματός του, του ΠΑΣΟΚ, του έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης – ελπίζοντας ότι θα φύγει – τη νύχτα της Παρασκευής 4 προς το Σάββατο 5 Νοεμβρίου. «Το Σάββατο θα επισκεφθώ τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να συμφωνήσουμε στη σύνθεση μιας κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης και να δούμε ποιος θα είναι επικεφαλής», δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου από το βήμα του Κοινοβουλίου. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. «Η χώρα πρέπει να εκπροσωπηθεί με αξιοπιστία» στη σύνοδο του Eurogroup, τη Δευτέρα, προειδοποίησε ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος θεωρείται ως πιθανός διάδοχος.
Το βασικό κόμμα της αντιπολίτευσης η Ν.Δ. (δεξιά), δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σ’ αυτή την κυβέρνηση συνεργασίας. Ο ηγέτης της Αντώνης Σαμαράς επανέλαβε τη θέση του: «Μια μόνη λύση, οι εκλογές». Τάχθηκε υπέρ μιας μεταβατικής κυβέρνησης με αρμοδιότητα να επικυρώσει τη συμφωνία για το νέο πρόγραμμα ευρωπαϊκής βοήθειας της 27ης Οκτωβρίου και να διοργανώσει εκλογές, μέσα σε έξι εβδομάδες.
Ο διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, πιέζει τη Γερμανία να εκδώσει από κοινού χρέος με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Και ισχυρίζεται ότι «είναι άδικο οι επικριτές της Γερμανίας να ζητούν να αναλάβει περισσότερο κίνδυνο. Αν πτωχεύσουν Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία, η Γερμανία θα χάσει 899 δις δολάρια. Αν καταρρεύσει το ευρώ, θα χάσει περί το 1,35 τρις δολάρια, περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ της».
Το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ της 19.02.2012 γράφει:
79 μέτρα σε 10 ημέρες, τα προαπαιτούμενα της τρόικας για το νέο δάνειο. Βίαιη αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, κόμματα σε μετάλλαξη, προς συμφωνία μετά τη συμμαχία Παπαδήμου – Μόντι. Το τέλος των συλλογικών συμβάσεων.
Μιλά για βίαιη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, αναφορικά με το νέο μνημόνιο και τις απαιτήσεις της τρόικας για έναρξη εκταμίευσης του πακέτου διάσωσης της 27ης Οκτωβρίου 2011. Αυτό επιβάλλει το πακέτο των μέτρων, κατά την εφημερίδα, που πρέπει να έχει εγκριθεί από την κυβέρνηση και τη Βουλή μέσα στις επόμενες δέκα ημέρες. Οι πλέον χαρακτηριστικές αποφάσεις είναι: Η δια νόμου κατάργηση της μονιμότητας της εργασίας (στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις τράπεζες και όπου αλλού υφίσταται) και των συλλογικών συμβάσεων. Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους με την κατάργηση των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εστίας και των πολυτεκνικών επιδομάτων, ακόμη και του επιδόματος τροφής (κουπόνια) των φοιτητών. Η αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στις ιατρικές εξετάσεις και στη φαρμακευτική περίθαλψη. Αυτό είναι το μεγάλο τίμημα αποφυγής της «άτακτης χρεοκοπίας» που απαίτησαν οι δανειστές μας. Είναι οι «χειροπέδες» της τρόικας.
Ποια είναι τα 20 μέτρα του νέου μνημονίου. Μείωση 22% στους κατώτατους μισθούς. Ο κατώτατος μισθός για όποιον μπαίνει πρώτη φορά στην αγορά εργασίας από €751 θα φθάσει στα €586 μικτά (€489 καθαρά). Επιπλέον μείωση 10% στους μισθούς των νέων ηλικίας κάτω των 25 ετών – Νέος μισθός €527 μεικτά (€440 καθαρά). Μείωση ως 15% στις επικουρικές συντάξεις πάνω από ένα όριο. Μείωση 15% στις κύριες συντάξεις ΔΕΗ, ΟΤΕ και 7% στις συντάξεις ΝΑΤ. Η μετενέργεια των συμβάσεων λήγει σε τρεις αντί έξι μήνες. Μετά τους τρεις μήνες αν δεν υπάρξει νέα σύμβαση ο μισθός θα ξεκινά από πολύ χαμηλά. Διατηρούνται τα επιδόματα αρχαιότητας, τέκνων, σπουδών και επικινδυνότητας. Παγώνουν οι ωριμάνσεις ώσπου να πέσει η ανεργία στο 10%. Μπαίνει μαχαίρι σε κοινωνικά επιδόματα με καθιέρωση εισοδηματικών κριτηρίων. Καταργούνται σταδιακά όλες οι κλαδικές συμβάσεις και αντικαθίστανται με επιχειρησιακές ή ατομικές. «Λουκέτο» στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας και στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας. Καταργούνται οι εισφορές 2% υπέρ ΟΕΚ και Οργανισμού Εργατικής Εστίας.
Από την 1η Ιανουαρίου 2013 μείωση 3% των ασφαλιστικών εισφορών. Καταργείται η μονιμότητα σε ΔΕΚΟ και Τράπεζες. Απολύσεις στον δημόσιο τομέα, επανεξέταση ειδικών μισθολογίων, εργασιακή εφεδρεία, μειώσεις συμβασιούχων. Κατάργηση φοροαπαλλαγών. Κατάργηση χαμηλών συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου. Αύξηση συντελεστών ΦΠΑ σε φάρμακα, τρόφιμα, ηλεκτρισμό, φυσικό αέριο, εισητήρια μέσων μεταφοράς, ύδρευση, περίθαλψη. Αντικατάσταση όλων των φόρων ακινήτων σε έναν. Άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων.
Η Realnews στις 07.08.2011
Η Realnews στις 07.08.2011 αναρωτιέται πώς φτάσαμε στο χάος. 1.000 φορές πάνω το χρέος σε 37 χρόνια με ιλιγγιώδη αύξηση των ελληνικών οφειλών από το 1974, οπότε έφθαναν τα 335 εκατ ευρώ σε 368 δις ευρώ το Δεκέμβριο 2011.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 βρήκε το δημόσιο χρέος στα 335 εκατ ευρώ και το πήγε στα 1.972 εκατ € το 1981. Αύξηση κατά 1.637 εκατ €.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέλαβε τον Οκτώβριο του 1981 χρέος 1.972 εκατ € και το πήγε στα 19.660 εκατ € το 1989, δηλαδή αύξηση κατά 17.688 εκατ €!
Από το 1990 μέχρι το 1993 είναι η περίοδος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος παρέλαβε δημόσιο χρέος ύψους 19.660 εκατ € και το ανέβασε στα 68.763 εκατ €. Αύξηση κατά 49.103 εκατ €.
Τέλος του 1994 παραλαμβάνει ξανά ο Ανδρέας Παπανδρέου δημόσιο χρέος ύψους 69.763 και το αύξησε στα 93.858 εκατ € μέχρι και το 1995, δηλαδή αύξηση κατά 25.095 εκατ €.
Τον Ιανουάριο του 1996 ο Κώστας Σημίτης διαδέχεται τον Ανδρέα Παπανδρέου και παραλαμβάνει χρέος 93.858 εκατ €. Το ανεβάζει στα 201.244 το 2004, αύξηση κατά 107.386 εκατ €.
Ακολουθεί ο Κώστας Καραμανλής, ανεψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 2004 και από 201.244 εκατ € το φθάνει στα 298.524 εκατ € μέσα σε πέντε χρόνια, το 2009, δηλαδή το αύξησε κατά 97.280 εκατ €.
Τον Οκτώβριο 2009 τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιώργος Παπανδρέου και ανεβάζει το χρέος από 298.524 εκατ € στα 367,978 το 2011, δηλαδή σε δύο χρόνια προλαβαίνει να το αυξήσει κατά 69.454 εκατ €.
Αξιοσημείωτο είναι ότι το 2010 οι δαπάνες τόκων και χρεολυσίων, δηλαδή οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, ανέρχονταν σε 35,8 δις ευρώ ενώ την ίδια στιγμή το Δημόσιο δίνει για τις αναγκαίες δαπάνες για μισθούς και συντάξεις 30 δις ευρώ!
Στο ΒΗΜΑ της 11.09.2014 ο Ζώης Τσώλης γράφει:
Ενάμιση χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου που έχει οδηγήσει την οικονομία σε πρωτοφανή ύφεση και ενώ όλοι περίμεναν να φανούν τουλάχιστον τα πρώτα αποτελέσματα στη μείωση του ελλείμματος, η κυβέρνηση πέτυχε εφέτος το ακατόρθωτο: να περιορίσει τις συνολικές δαπάνες μισθοδοσίας του Δημοσίου μόλις κατά 465 εκατ. ευρώ ή 3,5% και να επιστρέψει μέσω του μέτρου των αποδείξεων στους φορολογουμένους 1,2 δις ευρώ!
Οι συνολικές δαπάνες μισθοδοσίας του Δημοσίου περιορίστηκαν εφέτος μόλις κατά 465 εκατ ευρώ ή 3,5%. Η Εφορία επέστρεψε φόρους 1,2 δις ευρώ μέσω του μέτρου των αποδείξεων. Οι καταργήσεις και οι συγχωνεύσεις οργανισμών απέδωσαν μόλις 13 εκατ ευρώ! Τώρα τρέχουν για μέτρα 1 δις ευρώ ως τον Δεκέμβριο 2011 και περικοπές δαπανών 2,5 δις το 2012.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος με επιστολή του στους υπουργούς δίνει εντολή: «Κλείστε φορείς, κόψτε τους μισθούς». Ζητεί να τον ενημερώσουν ως τις 12 Σεπτεμβρίου για «το σχέδιο και το χρονοδιάγραμμα των ενεργειών σε σχέση με τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων του κάθε υπουργείου». Επισημαίνει ότι «το κόστος μισθοδοσίας για πολλούς από τους 100 και πλέον φορείς του Δημοσίου υπερβαίνει τα διεθνώς αποδεκτά όρια κατά 30% – 60%.
Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους
Στις αρχές του 2011 έχει αρχίσει δειλά – δειλά να εμφανίζεται σε άρθρα και δημοσιεύσεις το θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου χρέους. Ένα ταμπού πλέον καταρρέει και ποιος κάνει την αρχή; Ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ, ο Κώστας Σημίτης! Ο πρώην πρωθυπουργός, με άρθρο του στο ΒΗΜΑ 17 Απριλίου 2011, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση το ταχύτερο και τονίζει ότι μια καλά προετοιμασμένη κίνηση θα βελτιώσει τη θέση της χώρας. Η αναδιάρθρωση του χρέους, τονίζει, θα απελευθερώσει δυνάμεις και οι καταθέτες δεν θα χάσουν τα λεφτά τους. Παράλληλα υποστηρίζει ότι τα ομόλογα των Ταμείων θα πρέπει να προστατευθούν για να μην υπάρξουν επιπτώσεις στις συντάξεις αλλά χρειάζονται συνεννοήσεις, βεβαίως, με τα όργανα της ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Δηλαδή, αν αφαιρέσουμε τους καταθέτες που δεν θα χάσουν τίποτα από την αναδιάρθρωση, τους καταθέτες – ομολογιούχους, τα Ταμεία και κάποιους άλλους αδύναμους, τότε ποιοι θα χάσουν τα λεφτά τους; Οι κουτόφραγκοι; Και θα το δεχθούν έτσι εύκολα;
Οι απαντήσεις στα ερωτηματικά αυτά ήρθαν ένα περίπου χρόνο μετά με το «κούρεμα» του ιδιωτικού χρέους, το διάσημο PSI, τα Ταμεία να κινδυνεύουν με χρεοκοπία, τους καταθέτες ομολογιούχους να έχουν χάσει πάνω από 50% και να αναμένουν την μετά θάνατον εξόφληση, και το κράτος στα έσχατα όρια της αφερεγγυότητας και της αναξιοπιστίας.
Κάτι ήξερε ο Λουκάς Παπαδήμος και ήταν σφοδρότατα πολέμιος της επιλογής αυτής, άσχετο αν τιμωρήθηκε για τις θέσεις του αυτές και αναγκάστηκε να είναι αυτός ο πρωθυπουργός, με υπουργό Οικονομικών τον Βαγγέλη Βενιζέλο, που υλοποίησε την αναδιάρθρωση του χρέους που πρώτος εξήγγειλε ο Κ. Σημίτης! O tempora o mores!
Και ο Κώστας Σημίτης στη συνέντευξη αυτή στο ΒΗΜΑ της 17ης Απριλίου 2011 προβάλλει και τσιτάτα!
Προετοιμασία: «Μια ατελής αναδιάρθρωση θα προκαλέσει ένταση των αμφιβολιών για τη δυνατότητα θετικής έκβασης της κρίσης.
Χρόνος: «Τα επόμενα 15-20 χρόνια πρέπει να είναι περίοδος στην οποία θα ξαναχτίσουμε με αισιοδοξία μια σταθερή οικονομία και όχι ένα διάστημα μιζέριας».
Θυσίες: «Οι Έλληνες δεν θα πρέπει να ζήσουν για είκοσι χρόνια σε κατάσταση συνεχών δυσκολιών λόγω των υψηλών επιτοκίων που συμφωνήθηκαν σε κατάσταση κρίσης».
Αιτίες: «Οι περιφερειακές χώρες πληρώνουν όχι μόνο τις λανθασμένες πολιτικές τους αλλά και τις ανισορροπίες που προκαλεί το χάσμα ανάπτυξης Βορρά και Νότου».
Η Goldman Sachs αναμείχθηκε ενεργά (από συνέντευξη του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως, από τη συνέντευξη παρουσιάζουν οι εξηγήσεις του πρώην πρωθυπουργού στην άποψη της Goldman Sachs για το περίφημο swap πριν από την ένταξη στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και κατ’ επέκταση στο ευρώ.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2002, ο Κώστας Σημίτης στέκεται μπροστά από ένα ATM τραπέζης. Βάζει την κάρτα του στο μηχάνημα, πληκτρολογεί τους κωδικούς ασφαλείας, δίνει εντολή ανάληψης χρημάτων και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γυρίζει στους παρευρισκομένους και επιδεικνύει υπερήφανος τα πρώτα χαρτονομίσματα σε ευρώ. Η περιπέτεια της Ελλάδος στην χωρίς κράτος χώρα του ευρώ, αρχίζει! Δίπλα του χειροκροτεί ευτυχής ο πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος, Λουκάς Παπαδήμος. Είναι χαρούμενος, ευτυχής, τα bonus εξάλλου των golden boys είναι εγγύηση της ευτυχίας και του διαβατηρίου για μία dolce vita. Πιο πίσω, ανάμεσα σε σημαίες, ο αντιπρόεδρος της ΤτΕ Νίκος Γκαργκάνας με το κασμιρένιο παλτό του, ο Καρατζάς της Εθνικής που μόλις διακρίνεται και άλλοι παρατρεχάμενοι. Το όνειρο αρχίζει, ο εφιάλτης είναι μακριά ακόμη!
Ερώτηση: Ο Μαρκ Ρος στο βιβλίο του για την Goldman Sachs αναφέρει ότι η Ελλάδα μπόρεσε να μπει στη ζώνη του ευρώ το 2001 γιατί χάρη στην ευρηματικότητα της τράπεζας αυτής εκπλήρωσε τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ αναφορικά με το χρέος.
Σημίτης: Η Ελλάδα έγινε μέλος της ΟΝΕ το καλοκαίρι του 2000. Η απόφαση πάρθηκε σύμφωνα με τις συνθήκες με βάση τα οικονομικά στοιχεία των ετών 1998 και 1999. Το 2001 η Ελλάδα ήταν λοιπόν ήδη μέλος της ΟΝΕ. Για ποιο λόγο η ελληνική κυβέρνηση να κάνει το 2001 μια συμφωνία με την Goldman Sachs ώστε να επιτύχει την ένταξή της στην ΟΝΕ όταν ήταν ήδη από το 2000 μέλος της ΟΝΕ; Ο Ρος παραποιεί χονδροειδώς τα γεγονότα.
Ωστόσο με την Goldman Sachs υπεγράφη τον Ιούνιο του 2001 ένα swap. Δεν έχει σχέση αυτό με όσα λέει ο Ρος;
Σημίτης: Η Ελλάδα είχε λάβει πολλά δάνεια σε γεν, κυρίως κατά την περίοδο 1993-1994. Την περίοδο μετά την ένταξη στο ευρώ, η αξία του γεν άρχισε να αυξάνεται ραγδαία έναντι του ευρώ. Η ανατίμησή του σήμαινε αύξηση του χρέους μας. Η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει πολύ περισσότερα ευρώ για να εξοφλήσει το χρέος της σε γεν. αποφασίστηκε λοιπόν από την αρμόδια κρατική υπηρεσία, τον Οργανισμό Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους (ΟΔΗΧ), το 2001, να μετατραπεί το χρέος από γεν σε ευρώ μέσω του swap. Άλλωστε όλες οι χώρες του ευρώ επιδίωκαν τα χρέη τους να είναι σε ευρώ. Η Goldman Sachs ανέλαβε να πληρώσει το μελλοντικό χρέος σε γεν και η Ελλάδα να πληρώσει στην τράπεζα το ποσό αυτό σε ευρώ, σε ισοτιμία που καθορίστηκε την ημέρα της συμφωνίας. Ο κίνδυνος της ανατίμησης του γεν μεταφέρθηκε έτσι στην τράπεζα. Ταυτόχρονα συμφωνήθηκε η αποπληρωμή του νέου χρέους σε ευρώ από το 2014 ως το 2019, δηλαδή σε μακρύτερο χρονικό διάστημα από εκείνο που ίσχυε για το παλαιότερο χρέος σε γεν. Αυτό βοήθησε την εξυπηρέτηση του χρέους. Ο Ρος παρουσιάζει την εικόνα της συμφωνίας αυτής κατά μυθιστορηματικό και αναντίστοιχο προς την πραγματικότητα τρόπο. Και εδώ προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις ισχυριζόμενος ανακριβώς μεταξύ άλλων ότι το ποσό της σύμβασης ξεπερνούσε εκείνο του ελληνικού χρέους. Το ελληνικό χρέος ήταν τότε περίπου στο 100% του ΑΕΠ, η σύμβαση αφορούσε περίπου 3 δις ευρώ, δηλαδή περίπου 2% του ΑΕΠ. Όπως προκύπτει από διάφορα έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επανέλαβε ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) σε συνέντευξή του σε ελληνική εφημερίδα, το Swap του 2001 ήταν σύμφωνα με τους τότε κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το χρηματοικονομικό αυτό εργαλείο (Swap) χρησιμοποιήθηκε άλλωστε από αρκετές χώρες της Ένωσης στο πλαίσιο της διαχείρισης του δημοσίου χρέους της!
Ερωτηματικά που αποδεικνύουν ότι η περίοδος αυτή και κυρίως 1990 – 2012 είναι μία σκοτεινή περίοδος.
Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ η Goldman Sachs λειτούργησε ως φιλανθρωπικό ίδρυμα που πήρε το κόστος του δανείου Σημίτη στις πλάτες της και ζημιώθηκε πολλές χιλιάδες ή εκατομμύρια ευρώ; Και αφού ήταν τόσο μικρό το δάνειο που δεν επηρέαζε τα μεγέθη του χρέους γιατί πληρώθηκαν τόσα χρήματα για ένα τραπεζικό προϊόν που δεν το είχαμε ανάγκη; Ελήφθη υπόψη το γεγονός ότι μπορεί στην αρχή της γέννεσής του η ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου και κατ’ επέκταση και του γεν, να βρέθηκε κάτω και από τη σχέση ένα προς ένα, μετέπειτα όμως έλαβε χώρα ένα ράλι ανατίμησης που οδήγησε ακόμη και σε ισοτιμία 1 ευρώ 1,5 δολάρια περίπου; Πόσο κόστισε για το ελληνικό δημόσιο αυτό το Swap και όσα άλλα πραγματοποιήθηκαν; Γιατί δεν γίνονται γνωστά όλα τα στοιχεία των συμβάσεων σύναψης Swap και δημοσίου χρέους;
Αυτά τα ερωτηματικά αποδεικνύουν ότι η περίοδος αυτή και κυρίως 1990 – 2012 είναι μία σκοτεινή περίοδος που ακόμη δεν μπορεί να φωτιστεί επαρκώς και να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες. Αναμφισβήτητα ούτε ο Σημίτης έβαλε την Ελλάδα στο ευρώ μόνο από τα στοιχεία της οικονομίας μας, ούτε βεβαίως οι διεθνείς χρηματοοικονομικοί οίκοι συνέδραμαν την Ελλάδα αζημίως! Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα δεν βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα του ευρώ με την αξία των οικονομικών της στοιχείων. Γιατί αν ίσχυε αυτό τότε σήμερα δεν θα χρειαζόταν να οδηγήσουμε τους πολίτες μας σε ένα τόσο χαμηλό βιοτικό επίπεδο που να πλησιάζει ακόμη και το επίπεδο των δεκαετιών 50, 60 και 70. Ούτε θα χρειαζόταν να γκρεμίσουμε το κοινωνικό κράτος που με τόσο αγώνα και θυσίες οικοδομήσαμε. Απλά κάτι άλλο συνέβη. Κάποιοι άλλοι αποφάσισαν ότι η Ελλάδα θα μπει στο ευρώ, όπως συνέβη και όταν μας οδήγησαν μέσα στην ΕΟΚ. Οι αποφάσεις στην πολιτική δεν λαμβάνονται από τον ηγέτη που μόνος του κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο ή περπατώντας στο δάσος ως η κοκκινοσκουφίτσα, επικοινωνεί με τον Θεό, ως νέος Μωυσής. Αν ο ηγέτης είναι μικρός και αδύναμος σαν την κοκκινοσκουφίτσα, ευάλωτος σαν τα τρία γουρουνάκια, τότε ο κακός λύκος είναι αυτός που ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και υπαγορεύει τους όρους και τις συνθήκες διεξαγωγής. Απλά οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες ακολουθούν, υπακούουν δεν αρνούνται, πιστεύουν ότι έτσι υπηρετείται το εθνικό συμφέρον. Δυστυχώς οι σημερινές εξελίξεις αποδεικνύουν ότι όλα αυτά ήταν μία ψευδαίσθηση και απλά στοιχειοθέτησαν τις αμοιβές των golden boys που χαρούμενοι διάγουν μία τριφυλή ζωή, dolce vita, σε υπέροχα διαμερίσματα του εξωτερικού, στο Γκσταντ της Ελβετίας, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη. Για όλους εμάς τους ιθαγενείς το κράτος έσβησε. Ο πάροχος ηλεκτρικού ρεύματος έκλεισε το διακόπτη!
Πως εξηγείτε τη διαδεδομένη φημολογία ότι συμμετείχαμε στην ΟΝΕ χωρίς να το δικαιούμαστε;
Σημίτης: Αιτία της συνεχούς αυτής αμφισβήτησης είναι η απογραφή της ΝΔ. Όταν μια ελληνική κυβέρνηση καταγγέλλει επίσημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ψευδή τα στατιστικά στοιχεία της προηγούμενης γιατί οι άλλες χώρες της Ένωσης να θέλουν να επιμείνουν στην ορθότητά τους; Όταν αργότερα διαπιστώνεται από την Ένωση ότι η κυβέρνηση της ΝΔ που προχώρησε δήθεν σε μια απογραφή, παραποίησε τα στατιστικά στοιχεία των ετών της διακυβέρνησής της, γιατί να μην υπάρχει γενικευμένη δυσπιστία για οτιδήποτε έκανε η Ελλάδα;
Η Goldman Sachs αναμείχθηκε ενεργά στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές που προκάλεσαν την κρίση στις ΗΠΑ. Όταν ξέσπασε η κρίση, αντιτάχθηκε ενεργά στους ελέγχους των τραπεζών και των πρακτικών που επιδίωξε και επέβαλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Υπό τις συνθήκες αυτές η δημόσια συζήτηση για τις θεμιτές και αθέμιτες δραστηριότητες της τράπεζας επικεντρώθηκε στις συναλλαγές της. Η συναλλαγή με μια χώρα για την οποία γίνεται ευρύτατα δεκτό ότι παραποίησε και συγκάλυψε στοιχεία προσφέρεται για κριτική, παραποιήσεις, υπερβολές και προσωπική προβολή αυτόκλητων εισαγγελέων. Αιτία αποτελεί όμως και ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική κοινωνία δέχθηκε την απογραφή του 2004 και τις διάφορες ψευδείς καταγγελίες για παραποίηση στοιχείων κατά την ένταξη στην ΟΝΕ. Η ελληνική κοινή γνώμη, όπως διαμορφώθηκε με τη συνεχή πολιτική αντιπαλότητα, δέχεται εύκολα την εικονική πραγματικότητα των οποιοδήποτε καταγγελιών, των σκανδάλων και των πολιτικών συνθημάτων. Αυτή η καλλιεργούμενη πραγματικότητα πουλάει βιβλία, όπως του Ρος, φύλλα εφημερίδων, εξασφαλίζει θεαματικότητα στις τηλεοπτικές εκπομπές και αίρει τους οποιουσδήποτε φραγμούς στον λαϊκισμό και στην αυθαιρεσία. Γι’ αυτό και βρίσκονται στο στόχαστρο οι προσπάθειες εξορθολογισμού της οικονομίας ή αποτελεσματικής λειτουργίας του δημοσίου τομέα. Γι’ αυτό και οι δυσκολίες στην εφαρμογή του μνημονίου. Θα επαναλάβω λοιπόν ότι εκείνο που κυρίως χρειαζόμαστε είναι αποφασιστικότητα για το καινούργιο.
Δηλαδή, η συσσώρευση χρέους στα χρόνια του Κώστα Σημίτη είναι μία εικονική πραγματικότητα. Τα Swaps μία αθώα εθνική πολιτική, η Goldman Sachs ένα τραπεζικό φιλανθρωπικό ίδρυμα που μοιράζει δωρεάν δολάρια και τραπεζικές υπηρεσίες.
Τα αρπακτικά κερδοσκοπικά χρηματοοικονομικά ιδρύματα δεν ζουν στον κόσμο της Ελλάδος, όλα είναι στον ενάρετο κύκλο και τα οικονομικά μας στοιχεία εύρωστα, υγιή, μας εντάσσουν με το σπαθί μας στον κόσμο των οικονομικά ισχυρών, στον κόσμο της Μέρκελ και των ανταγωνιστικών γερμανικών προϊόντων.
Αν, κατά Σημίτη, εφαρμόσουμε το Μνημόνιο, ή για το ορθότερον τα Μνημόνια, όλα θα πάνε καλά, θα έχουμε συντάξεις να ζήσουμε εκατό χρόνια, φάρμακα και νοσοκομεία εφ’ όρου ζωής, επιδόματα και κοινωνικές παροχές για τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας. Κρίμα και εμεις τόσο πιστέψαμε, αφελώς, στους μικρούς αυτούς ηγετίσκους!
Chain reaction! Τί σημαίνει άραγε χρεοκοπία;
Χρεοκοπία! Δεν πληρώνουμε. Ανακοινώνεται στους δανειστές της κυβέρνησης να μην περιμένουν άλλες πληρωμές. Τέλος, ό,τι δώσαμε, δώσαμε! Η σύναψη νέων δανείων για την κυβέρνηση σταματά. Τελειώνει το πάρτι του δανεισμού.
Η κυβέρνηση, όμως, δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς της. Συσσωρεύονται ανεξόφλητες οφειλές και οι ιδιώτες που έχουν δώσει αγαθά και υπηρεσίες στην κυβέρνηση είναι πολύ θυμωμένοι. Θέλουν τα λεφτά τους!
Παρεπόμενα της στάσης πληρωμών από την κυβέρνηση είναι η κοινωνική δυστυχία, η φτώχεια, οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Τα λεφτά των φορολογουμένων είναι πλέον κι αυτά λίγα και δεν φτάνουν για όλες τις υποχρεώσεις, πόσο μάλλον για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα.
Ακολουθεί, ως επακόλουθο, η στασιμότητα της οικονομίας, η βαθιά βουτιά στην ύφεση και την έλλειψη αγαθών. Παρεπόμενο η κοινωνική αναταραχή, κοινωνικός πόλεμος στους δρόμους και τις πλατείες.
Εδώ κλείνουν τα ΑΤΜ των τραπεζών, λεφτά για αναλήψεις δεν υπάρχουν, κλείνουν και οι τράπεζες. Δημιουργείται άμεση ανάγκη να βρεθούν ρευστά διαθέσιμα, οι πολίτες σε απόγνωση.
Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, έχουμε την αξία των ομολόγων να καταβαραθρώνεται, είναι όχι μόνον σκουπίδια αλλά ούτε και αυτό ακόμη. Στο σημείο αυτό την κρίση την ακούν και οι τράπεζες της ευρωζώνης.
Το εσωτερικό τραπεζικό σύστημα καταρρέει. Οι ζημιές από τη βουτιά στις τιμές των ομολόγων για τις τράπεζες είναι τρομακτικές.
Χρειαζόμαστε επειγόντως ρευστότητα και εκλιπαρούμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μας δανείσει λίγα ευρώ. Πουλάμε την χώρα μας έναντι πινακίου φακής, δηλαδή για μια χούφτα ευρώ!
Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν Ζυστ: On ne peut point regner innocement
Είναι χαρακτηριστική η ιστορική φράση του Λουί Αντουάν Λεόν ντε Σαιν Ζυστ, συντρόφου του Ροβεσπιέρου στη Γαλλική Επανάσταση, όπως καταγράφεται στην ομιλία του ενώπιον της Συνέλευσης που «δίκαζε» τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο XVI, στις 13 Νοεμβρίου 1792:
«On ne peut point regner innocement… δεν μπορούμε να κυβερνάμε αθώα».
Επαναστατικές υπερβολές, θα πείτε, μιας παρωχημένης εποχής βαρβαρότητας και «καταπάτησης» κάθε ανθρώπινου δικαιώματος για το «τεκμήριο της αθωότητας». Μπορεί.
Ωστόσο, συγκρίνοντας το αυστηρό και «βάναυσο» πλαίσιο της τότε επαναστατικής εποχής με τις σημερινές συνθήκες δημοκρατίας και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκτιμώ ότι μπορούμε να φωτίσουμε το μονοπάτι απόδοσης των ευθυνών για τη χρεοκοπία της χώρας. Γιατί φθάσαμε ως εδώ και πώς από τις ονειρικές υποσχέσεις οικονομικής ευρωστίας και προστασίας του εισοδήματος της ελληνικής οικογένειας οδηγηθήκαμε στην άβυσσο της χρεοκοπίας, του δανεισμού και της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, σε καθεστώς επικυριαρχίας; Ποιο ήταν «το πνεύμα του Θεού» που καθοδήγησε, επί σαράντα και πλέον χρόνια, τις κυβερνητικές πράξεις και ενέργειες όλων εκείνων που ήταν στο τιμόνι της διακυβέρνησης τα χρόνια της μεταπολίτευσης, από το 1974 μέχρι σήμερα;
Έτσι, ακολουθώντας το μονοπάτι με την πινακίδα «κανείς δεν κυβερνά αθώα», επιχειρούμε να οδηγηθούμε στα «απόκρυφα δώματα» της εξουσίας, να τραβήξουμε την κουίντα της σκηνής και να δούμε τους πολιτικούς πρωταγωνιστές χωρίς μάσκες. Να εξηγήσουμε γιατί τόσα χρόνια μετά την έκδοση του Κανονισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης 472/2013, Περί ενισχύσεως της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών μελών στη ζώνη του ευρώ, τα οποία αντιμετωπίζουν ή απειλούνται με σοβαρές δυσκολίες αναφορικά με τη χρηματοοικονομική τους σταθερότητα, κανείς δεν έχει ενεργοποιήσει την παράγραφο 9 του άρθρου 7.
Τι λέει εδώ ο «ποιητής»; «Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους, προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία». Αυτό δεν έχει γίνει και οι ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας δεν έχουν ακόμη αποδοθεί. Και να σημειώσουμε ότι ο Κανονισμός 472 έχει υποχρεωτική ισχύ ως εσωτερικός εθνικός νόμος.
Αναμφισβήτητα, ευθύνες έχουν όλες οι κυβερνήσεις, μπλε, πράσινες, κόκκινες. Κανείς δεν μπορεί να τις αρνηθεί αφού, όπως ρητά αναφέρει ο έγκριτος συνταγματολόγος καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Άλκης Δερβιτσιώτης: «Η κυβέρνηση είναι το αποφασίζον όργανο, καθώς καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της χώρας σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Η ενότητα της Κυβέρνησης διασφαλίζεται από τον Πρωθυπουργό, ο οποίος κατευθύνει τις ενέργειες της Κυβέρνησης και των δημοσίων υπηρεσιών… Η Κυβέρνηση αποτελείται από το Υπουργικό Συμβούλιο, δηλαδή τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς». Ειδικότερα για την απόδοση των ευθυνών, ο κ. Δερβιτσιώτης τονίζει: «Υπουργός ή Υφυπουργός, είτε έχει συμμετάσχει στην λήψη συγκεκριμένης απόφασης είτε όχι, ανεξαρτήτως αν συμφωνούσε προς αυτήν, αποδέχεται την ευθύνη, εφόσον παραμένει στην Κυβέρνηση και δεν παραιτείται».
Ακόμη δε περισσότερο, όταν παρέχεται και σημαντικό ερμηνευτικό κριτήριο κατά το άρθρο 82 παρ. 1 Συντ. 1975/1986/2001/2008 σύμφωνα με το οποίο «η Κυβέρνηση χαράσσει και ασκεί συλλογικά τη γενική πολιτική της χώρας».
Ξεκάθαρα, αυτό που θέλω να πω είναι ότι το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τις κυβερνητικές ευθύνες μετά τη μεταπολίτευση, φέρει ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Παρά ταύτα, το ίδιο πολιτικό προσωπικό προσπαθεί να επανέλθει στην εξουσία. Είναι μία παραδοξότητα: μοιάζουν με εμπρηστές οι οποίοι, αφού πρώτα έβαλαν τη φωτιά, προβάλλουν τώρα ως οι μόνοι ικανοί να τη σβήσουν. Αναπτύσσουν επιχειρήματα, διατυπώνουν νέα αφηγήματα, κρύβουν όμως την αλήθεια, όπως πράττει και η κυβέρνηση του ονομαζόμενου «αριστερού πολιτικού προσωπικού». Κανείς δεν αναφέρει το πραγματικό γεγονός των δανειακών συμβάσεων που υπεγράφησαν υποθηκεύοντας την ίδια τη χώρα και την εθνική της κυριαρχία.
Μια φορά κι έναν καιρό…
Μια φορά κι έναν καιρό… ο μύθος λέει ότι στον επάνω όροφο συσκέπτονταν οι επικυρίαρχοι μαζί με «προσωπικότητες» ενός παλιού πολιτικού κατεστημένου. Σκοπός τους, να καταρτίσουν σχέδιο επανόδου στην κυβέρνηση, να επιχειρήσουν «ρεσάλτο» για να καταλάβουν «τα θερινά ανάκτορα της εξουσίας», να μοιράσουν τα λάφυρα της νίκης. Διαβάζουν τη διαδρομή των σταυροφόρων το 1204, προσεύχονται για τη Συνθήκη Partitio Imperii Romanae.
Εκεί, στα κρυφά δώματα της εξουσίας, στήνονται συμμαχίες με ισχυρές οικογένειες, φεουδάρχες – αρματολούς, που δίνουν «γη και ύδωρ» σε επικυρίαρχους δανειστές. Δίνονται υποσχέσεις για ασυλία στους πραγματικούς δραματουργούς και πρωταγωνιστές της αρπαγής του «χρυσόμαλλου δέρατος»!
Όλοι μαζί συμφωνούν να κρύψουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και ξανακλείνουν βιαστικά την κουίντα της θεατρικής σκηνής με το σύνθημα ότι «επιτέλους βγήκαμε από τα μνημόνια», φθάσαμε στο τέλος του ταξιδιού, στην Ιθάκη.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει ένα νέο πολιτικό παραμύθι. «Εμπιστευθείτε μας, ψηφίστε μας για τη σωτηρία. Θα φέρουμε την αλλαγή, θα επαναφέρουμε τα πράγματα στην προτέρα κατάσταση», «Hannibal ante portas». Επιζητούν να πέσει ομίχλη, για να καλύψει τα «φοβερά μυστικά» που κρύβονται πίσω από τη δράση των πρωταγωνιστών. Να σβήσουν τα ίχνη και τις ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου.
Αναζητούν μια νέα «δημοκρατική» νομιμοποίηση, για να επανέλθουν στα κυβερνητικά αξιώματα. Αναπτύσσουν νέο πολιτικό λόγο «λύτρωσης», δήθεν «απελευθέρωσης από τις αλυσίδες». Οικοδομούν μία νέα εικονική πραγματικότητα «χαϊδεύοντας» αυτιά, κινητοποιώντας τις ενοχές της συλλογικής ευθύνης.
Μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα, τη Δευτέρα 27 Ιουλίου 1992, 18:46 το απόγευμα, στην κεντρική αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής οι βουλευτές συνεδριάζουν σε Ολομέλεια. Ο Πρόεδρος Αθανάσιος Τσαλδάρης τούς έχει καλέσει σε Έκτακτη Σύνοδο με μόνη συζήτηση επί της αρχής των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου:
«Κύρωση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και των σχετικών πρωτοκόλλων και δηλώσεων που περιλαμβάνονται στην Τελική Πράξη».
Μέσα στις 248 σελίδες από το κύριο μέρος του ειδικού τόμου των Πρακτικών της Βουλής και τις 319 σελίδες του παραρτήματος με τα κείμενα της Συνθήκης, διαβάζουμε τις θέσεις του πολιτικού κόσμου για τη γεωγραφία της νέας Ευρώπης, όπως διαμορφώνεται μετά την εκχώρηση νέων κεφαλαίων εθνικής κυριαρχίας. Κορυφαίο ζήτημα, η εκχώρηση της εθνικής δημοσιονομικής και νομισματικής κυριαρχίας και η αντικατάσταση του εθνικού μας νομίσματος με το ευρώ.
Στη σελίδα 244 των πρακτικών, ο Πρόεδρος του Σώματος, με την τόσο χαρακτηριστική, έντονη φωνή του, ανακοινώνει: «Κύριοι συνάδελφοι, κηρύσσεται περαιωμένη η συζήτηση επί της αρχής του νομοσχεδίου και έχω την τιμή να ανακοινώσω προς το Σώμα το αποτέλεσμα της διεξαχθείσης ονομαστικής ψηφοφορίας: Εψήφισαν συνολικά 295 βουλευτές. Υπέρ της κύρωσης της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση εψήφισαν 286 βουλευτές, 8 βουλευτές εψήφισαν κατά, 1 βουλευτής εψήφισε παρών και 5 βουλευτές ήσαν απόντες».
Χειροκροτήματα από όλες τις πτέρυγες της Βουλής, εκτός από αυτήν του ΚΚΕ, που καταψήφισε τη Συνθήκη και ζήτησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Πού καιρός για τέτοια! Οι εθνοσωτήρες μας σηκώθηκαν βιαστικοί να φύγουν, καλοκαίρι γαρ και οι διακοπές έχουν τη μέγιστη προτεραιότητα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στον ελληνικό λαό τις πραγματικές επιπτώσεις που θα είχε στη ζωή του, στην καθημερινότητά του, αυτή η νομική πράξη. Έχει ο Θεός, σκέφτηκαν. Μέχρι να φέρουμε το ευρώ, ποιος ξέρει, όλα μπορεί να γίνουν.
Όλα έγιναν άνευ επιφυλάξεων.
Σε κανένα σημείο στις 319 σελίδες των κειμένων της Συνθήκης δε βρήκαμε μία δήλωση, μία διαφοροποίηση, ένα μικρό κείμενο θέσεων για ορισμένες διατάξεις της Συνθήκης, που να αφορούν την Ελλάδα, ένα μικρό Πρωτόκολλο. Έτσι, για την τιμή των όπλων. Τίποτα, όλα ήταν τόσο ιδανικά για τους πολιτικούς μας, που δεν μπήκαν στον κόπο να γράψουν κείμενα, να διαπραγματευθούν, να πουν, βρε αδερφέ, τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε η χώρα μας στη γεωγραφία του ευρώ. Άραγε όλα ήταν ιδανικά και η χώρα δεν είχε τίποτα να φοβηθεί; Και το Γερμανικό Imperium;
Ο Αντώνης Σαμαράς, χωρίς κανένα ενδοιασμό, έθεσε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του μαζί με τους μεγάλους ευρωπαίους ηγέτες, κάτω από τον Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών Χανς Ντίντριχ Γκένσερ, εκεί που έγραφε «για τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας». Ολογράφως και κωδικοποιημένα! Έκανε κι αυτός το χρέος του.
Τι κι αν η μικρή Δανία έθετε ξεχωριστό πρωτόκολλο, έτσι ώστε να γίνεται σεβαστή συνταγματική διάταξη της χώρας, «η οποία δύναται να καταστήσει αναγκαία τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος προκειμένου να συμμετάσχει στο τρίτο στάδιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης».
Τι κι αν το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας ενσωμάτωνε στη Συνθήκη ξεχωριστό πρωτόκολλο κάνοντας γνωστό ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο δεν υποχρεούται ούτε δεσμεύεται να μεταβεί στο τρίτο στάδιο της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης χωρίς ειδική σχετική απόφαση από την Κυβέρνηση και το Κοινοβούλιό του». Ακόμη, οι Άγγλοι σημείωναν «την πρακτική της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου να χρηματοδοτεί τις δανειακές της ανάγκες με την πώληση κρατικών ομολόγων στον ιδιωτικό τομέα». Και οι φλεγματικοί Βρετανοί κατέληγαν: «Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν υποχρεούται να μεταβεί στο τρίτο στάδιο, εκτός αν γνωστοποιήσει στο Συμβούλιο σχετική πρόθεσή του».
Απέναντι σε όλα αυτά, για την Κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, για όλες και όλους τους 286 βουλευτές, όλα καλά· και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος!
Ήταν πολλά τα λεφτά που θα διαχειριζόταν το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό, και μάλιστα όχι σε δραχμές αλλά σε ευρώ. Ένα «χρυσό» νόμισμα για τους δανειστές της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ακόμη, τα πακέτα Ντελόρ και των διαδόχων του που έρχονταν ως αντισταθμιστικά οφέλη για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στον νομισματικό και δημοσιονομικό τομέα αναμενόταν να φθάσουν πάνω από τα 60 δις ευρώ για την επόμενη 20ετία 1993-2013.
Η Συνθήκη θα τους ήταν το εμπόδιο; Θα σκεφτόμαστε τώρα αν η χώρα ήταν έτοιμη να περάσει σε μία τόσο επαναστατική εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, όπως η οικονομική και νομισματική; Το δημόσιο χρέος, που ακόμη και δραχμικό ήταν ήδη στα ύψη, δεν απασχολούσε εκείνη τη στιγμή. Άλλες ήταν οι προτεραιότητες! Η αυλαία έκλεισε με τον σχετικό νόμο υπ’ αριθμ. 2077 που δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμ. 136 ΦΕΚ, τεύχος Α΄ της 7.8.92 περί της κυρώσεως της συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και των σχετικών πρωτοκόλλων και δηλώσεων, που περιλαμβάνονται στην Τελική Πράξη.
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας απλά ολοκλήρωσε τη διαδικασία: «Εκδίδομε τον ακόλουθο νόμο που ψήφισε η Βουλή: Άρθρο πρώτο. Κυρώνονται και έχουν την ισχύ που ορίζεται στο άρθρο 28 του Συντάγματος η Συνθήκη για την «Ευρωπαϊκή Ένωση» και τα σχετικά πρωτόκολλα και δηλώσεις που περιλαμβάνονται στην Τελική Πράξη, που υπογράφηκαν στο Μάαστριχτ στις 7 Φεβρουαρίου 1992 μεταξύ του Βασιλείου του Βελγίου, του Βασιλείου της Δανίας, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Ελληνικής Δημοκρατίας, του Βασιλείου της Ισπανίας, της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλικής Δημοκρατίας, του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, του Βασιλείου των Κάτω Χωρών, της Πορτογαλικής Δημοκρατίας και του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και Βόρειας Ιρλανδίας, των οποίων τα κείμενα σε πρωτότυπο στην ελληνική γλώσσα έχουν ως εξής:…».
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μίλησε για χρέος, μονόδρομο, πρόκληση.
Στο Κοινοβούλιο, η συζήτηση είχε ενδιαφέρον μόνον για την ιστορική της καταγραφή. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μίλησε για χρέος, μονόδρομο, πρόκληση. «Η γρήγορη κύρωση», τόνισε, «αποτελεί χρέος της Ελλάδος προς την Ευρώπη, αλλά πρώτα απ’ όλα ωφελεί την Ελλάδα. Η Ελλάδα, για να μην περιθωριοποιηθεί, θα πρέπει να είναι σε θέση να συμμετέχει το 1994 σε όλες τις διαδικασίες της Νομισματικής Ένωσης… η προσπάθεια αυτή είναι μονόδρομος. Μπορεί να μην αρέσει η λέξη αυτή, η φράση αυτή, είναι όμως πραγματικότητα. Η Κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τον ακολουθήσει αυτόν τον μόνο δρόμο που έχει μπροστά της η Ελλάδα, χωρίς να υπολογίσει οποιοδήποτε πολιτικό κόστος… Τα επόμενα 6-7 χρόνια θα είμαστε αντιμέτωποι με μία πρωτοφανή ιστορική πρόκληση, να μετατρέψουμε όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι το ευρωπαϊκό όραμα σε πραγματικότητα. Και εμείς εδώ στην Ελλάδα να μετατρέψουμε το ευρωπαϊκό όραμα σε πραγματικότητα για την πατρίδα μας…».
Σ’ ένα σημείο αξίζει να σταθούμε περισσότερο, για να γίνει κατανοητό γιατί «ουδείς κυβερνά αθώα». Δυστυχώς, στην Κοινότητα, όταν λέμε ΝΑΙ, μας δίνουν λεφτά. Έτσι έγινε και τότε. Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης το παραδέχεται όταν λέει mot à mot στο Κοινοβούλιο: «Στην προσπάθεια προσαρμογής και σύγκλισης της Ελληνικής οικονομίας, η Ελλάδα θα έχει την αρωγή της Κοινότητας μέσω των μέτρων του δευτέρου πακέτου Ντελόρ, που αναμένω ότι θα υιοθετηθούν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Εδιμβούργου τον προσεχή Δεκέμβριο».
Για τα χρήματα μίλησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ανέφερε χαρακτηριστικά: «Σε ό,τι αφορά το πακέτο Ντελόρ, συγκεκριμένα, θα έχουμε έναρξη των διαπραγματεύσεων από μηδενική βάση. Προσέξτε το αυτό. Δηλαδή αυτά που έγιναν μέχρι την Λισαβόνα ξεχνιούνται. Από μηδενική βάση θα αρχίσει η διαπραγμάτευση για το πακέτο Ντελόρ. Αυτή είναι η αλήθεια… γι’ αυτό μάλιστα το ΠΑΣΟΚ προτείνει ότι δε θα στέρξει η Ελλάδα να υπάρξει έναρξη διαπραγματεύσεων για νέες εντάξεις πριν περάσει το πακέτο Ντελόρ, τουλάχιστον αυτό, χωρίς περικοπές». Όλα για τα λεφτά! «Τα τάλαρα, τα τάλαρα», όπως έλεγε και ο διακεκριμένος Κερκυραίος λογοτέχνης Ντίνος Θεοτόκης στο βιβλίο του Η τιμή και το χρήμα!
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μίλησε επίσης και για το «μονόδρομο» του Μητσοτάκη: «Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Δρόμοι που θα οδηγήσουν στην προσέγγιση με δίκαιη επιμέτρηση του κόστους προσαρμογής. Δρόμοι που οδηγούν ακό- μα και στην επίτευξη των στόχων, εφόσον, όμως, πληρωθούν ορισμένες προϋποθέσεις: ή θα υπάρξει επιμήκυνση του χρονικού πλαισίου ή θα υπάρξει γενναία μεταφορά πόρων από τον πλούσιο βορρά στον φτωχό νότο… Σε μια ομόσπονδη Ευρώπη ο Ευρωπαϊκός Προϋπολογισμός πρέπει να είναι μεγέθους ικανού για την άσκηση αποτελεσματικής αναδιανεμητικής πολιτικής προς όφελος των κρατών-μελών του ευρωπαϊκού νότου και των οικονομικά καθυστερημένων περιοχών. Μόνο κάτω από τέτοιες συνθήκες θα καταστεί δυνατή η σύγκλιση στα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης και εισοδημάτων, που δεν αφορούν τους στόχους τους τραπεζικούς, είναι άσχετα με τους τραπεζικούς στόχους που έχει θέσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και εδώ σαφώς πρέπει να δοθεί η μάχη από την έκβαση της οποίας θα κριθεί και το μέλλον της Χώρας μας…».
Η πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου Μαρία Δαμανάκη άρχισε την ομιλία της τονίζοντας ότι «ο Συνασπισμός ακολουθεί μία πολιτική κριτικής υποστήριξης στη Συνθήκη του Μάαστριχτ». «Πρέπει να γίνει σαφές», τόνισε, «ότι το ΟΧΙ στη Συνθήκη του Μάαστριχτ σημαίνει ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση. Και η επαναδιαπραγμάτευση συμφέρει τους ισχυρούς της Κοινότητας». Μίλησε για αλλαγή ρόλων και ανέφερε ένα παράδειγμα που κυκλοφορεί σαν ανέκδοτο στις Βρυξέλλες για τη θέση της ελληνικής Κυβέρνησης. «Πριν», τόνισε, «παίζαμε περίπου τον Καραγκιόζη. Είχαμε ένα Καραγκιόζη, ο οποίος συνεχώς προσπαθούσε να ενοχλεί τον Αγά, για να τον προσέξει. Και τώρα έχουμε περάσει στο σύνδρομο του Χατζιαβάτη, ο οποίος συνεχώς λέει ΝΑΙ και λέει προς όλους να μη δημιουργούμε προβλήματα ελπίζοντας ότι έτσι θα τον προσέξει ο Αγάς».
Από την πλευρά του ΚΚΕ μίλησε ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Δημήτρης Κωστόπουλος. Υποστήριξε την πρόταση του κόμματός του για διενέργεια δημοψηφίσματος. «Το ΚΚΕ», είπε, «καταγγέλλει στον ελληνικό λαό όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που υπέταξαν στο νέο δόγμα του ‘‘ανήκομεν εις το Μάαστριχτ’’ το σημαντικό δικαίωμα της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Η ΟΝΕ», κατέληξε, «η πολιτική ένωση, η ευρωπαϊκή ένωση, είναι μονόδρομος μόνο για την ολιγαρχία του πλούτου που έχει ταυτίσει την τύχη της στη συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας».
Έτσι ψήφισαν κυβέρνηση και σύσσωμη η αντιπολίτευση εκτός ΚΚΕ. Όλοι μαζί, κι ας φώναζαν στη Βουλή για τα μάτια του κόσμου. Την επομένη ημέρα, η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ έγραφε: «Βουλή, ήρεμη ‘‘πρεμιέρα’’ για το Μάαστριχτ». Η καλοκαιριάτικη σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Δεκαεπτά χρόνια μετά η χρεοκοπία, η διάσωση, το κούρεμα, ο θεσμικός δανεισμός, η επικυριαρχία! Gloria, benedicamus Domino. Deo gratias…
«Άλμα στο κενό», χαρακτήρισε τη Συμφωνία Σύνδεσης ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού
«Άλμα στο κενό», χαρακτήρισε τη Συμφωνία Σύνδεσης ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού στην ομιλία του, 30 Ιανουαρίου 1962, με την αφορμή της κύρωσης της «Συμφωνίας της συνιστώσης Σύνδεσιν μεταξύ της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος». Ήταν μία ιστορική ομιλία του ηγέτη της Αριστεράς και εξέχοντος πρωταγωνιστή στη μάχη για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό στη χώρα μας. «Τα στρατηγικά συμφέροντα του έθνους και του λαού», τόνισε χαρακτηριστικά, «δεν υπηρετούνται στον μονομερή αυτό προσανατολισμό». Και κατέληξε με μία αναφορά – «προφητεία», που τότε ίσως να ακούστηκε παράφωνα, ωστόσο οι εξελίξεις της χρεοκοπίας την επαναφέρουν στην επικαιρότητα: «Το συμπέρασμά μου δε είναι ότι εξ όλων αυτών πρέπει να συναγάγωμεν ότι η ημερομηνία της εντάξεώς μας εις την Κοινήν Αγοράν θα είναι μία μαύρη ημερομηνία εις την ιστορίαν του τόπου, θα είναι μία μαύρη –επαναλαμβάνω– ημερομηνία, τόσον μαύρη, όσον υπήρξεν η Μι- κρασιατική καταστροφή ή η κατάκτησις της χώρας μας από τους Χιτλερικούς το 1941».
Κωστής Στεφανόπουλος: ευρισκόμεθα προ της δωδεκάτης!
Είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές της ενοχής και συνενοχής των συστημικών πολιτικών οι δηλώσεις του πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου από την Κέρκυρα, στις 23 Απριλίου 1994, όπου περιόδευε ως πρόεδρος του κόμματός της Δημο- κρατικής Ανανέωσης, που κατέβαινε αυτόνομα στις ευρωεκλογές. Αναφερόμενος στην αλματώδη αύξηση του δημοσίου χρέους, υποστήριξε ότι έχει φθάσει να είναι εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με τον κ. Στεφανόπουλο, από 650 δις το 1981 έφθανε στα 26 προς 27 τρις δραχμές στα μέσα του 1994.
Για την εξέλιξη αυτή απέδιδε ευθύνη και στα δύο μεγάλα κόμματα και τόνιζε:
«Είμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ευρισκόμεθα προ της δωδεκάτης». Έθετε ακόμη το ερώτημα: «Τι κάνει ο τόπος για να αποφύγει την χρεοκοπία; Τι θα γίνει αν οι πολίτες αποφασίσουν να ρευστοποιήσουν τα ομόλογά τους;
Τι είπε το ΠΑΣΟΚ για το τεράστιο χρέος στο συνέδριό του; Η ΝΔ τι λέει για την οικονομία;» Υπογράμμιζε την ανάγκη μιας γενικότερης συναίνεσης για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, καθώς και της δημιουργίας ενός Συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής και τάχθηκε υπέρ μιας κυβέρνησης πραγματικής συνεργασίας, η οποία, τόνιζε, είναι η μόνη ικανή να πάρει τα αναγκαία μέτρα για να συγκρατήσει την κατάσταση και να μην προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
