Είναι δικαίωμα μας η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια που απορρέει από το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Και δεν είναι δικαίωμα της Τουρκίας να μας απειλεί με πόλεμο αν τα επεκτείνουμε. Για αυτό πρέπει να ζητάμε σε όλα τα διεθνή φόρα την άρση του casus belli που επαναλαμβάνεται.
Η άσκηση της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής σίγουρα πρέπει να διατηρούν, κατά το δυνατόν, ήπιους τόνους και να περιλαμβάνουν συζητήσεις με σκοπό την εξεύρεση μιας αποδεκτής λύσης μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, προτού δυο χώρες να οδηγηθούν στα άκρα, σε μια σύρραξη.
Όχι στη συνεχή υποχώρηση
Αλλά και η συνεχής υποχώρηση της μιας πλευράς, ακόμα και αν είναι δέσμια κάποιας ανισότητας δυνάμεων, συνήθως εκλαμβάνεται σαν αδυναμία και γίνεται αντικείμενο συνεχούς εκμετάλλευσης από τον εχθρό. Σ’ αυτό ακριβώς παραπέμπει το Γ/12 του διαχρονικού μας ιστορικού Θουκυδίδη.
Η βασική αρχή του, η θεωρία της αποτροπής, από την περίφημη συζήτηση των Μυτιληνιών με τους Σπαρτιάτες, είναι ότι οι πιο αδύναμοι, που δεν έχουν τη δύναμη της πρωτοβουλίας, πρέπει να κάνουν το «προεπιβουλεύειν και το προαμύνεσθαι». Αν εμείς, λοιπόν, υποχωρούμε συνέχεια τότε η Ελλάδα κινδυνεύει όπως λέγεται στην ιστορία της πολιτικής επιστήμης, να «Φινλανδοποιηθεί», κάτι ανάλογο με το «δόγμα Μπρέζνιεφ», δηλαδή της περιορισμένης κυριαρχίας. Δηλαδή είναι μεν ελληνική, αλλά όχι εντελώς!…
*Ανδρέας Θ. Πάγκαλος (Ιστορικός & Πολιτικός Επιστήμονας)
